اشنایی با شعر لری و قالب ها آن

شعر لری :

شعر: اشعار لری اين سامان دارای وزن و بدونقافيه بوده و به ندرت دارای رديف هستند.روح ميهن دوستی و

سلحشوری در قالب حماسی در سروده ها و ترانهها موج می زند.اشعار اين ديار به گونه انواع سروده های

آهنگين نماد و نمود ذوق و احساسات پاك مردماناين سرزمين و تبلور عشق ،احساسات ،آرا و نگرش ، سبك

زندگی ، باورها و پندارها وآداب و رسوم اينقوم اصيل هستند.شعر لری شامل انواع سروده های آهنگين زير

می باشد.﴿بلالبلال - داينی - سرو - شروه - گو كرو - يار يار - پی كلی يا سر كلی ﴾.

بلال بلال : سوخته و كباب شده معنا می دهد و در ادبيات كلاسيك اين قالب شعری را تغزل گويند. درنوع

بوير احمدی اين قالب شعری﴿تفنگ﴾سمبل و نماد می باشد. بلال بلال با حماسه آميخته است وترانه های

صرفا عاشقانه نيز در اين قالب ديده می شود.دربلال بلال تكرار﴿ بلال بلال ﴾در پايان هر بيتارتباطشعری را

برقرار می كند.

داينی :اين قالبشعری حالت حماسی داشته و شادمانه تر از بلال بلال است.داينی ها اشعار تك بيتاند

و بيشتر در عروسی ها توسط مردان و زنانخوانده می شوند.در اين قالب شعری بيشترين ارتباط شعری با

جمله﴿ هی گل ﴾است .نيز بخش شور آخرين داينی﴿ مستم مستم ﴾نام داردكه در گويش محلی لری به

آن﴿ مهسم مهسم﴾گفته می شود. در زير نمونه هايی از اين قالب شعری ذكر می گردد.

گو لا كونا بالغه نه وقت حالهئیدو شو نديدمش تی خوم دوساله .

چه خشه سوار وابی بری و مالشبوس كنیگلوپلش زر چشم كالش .

پهلله سرخی شلال سر بر گ شونتتا پنجتير چاك نبره كس نی بسونه .

سرو :اين قالبهمان سرود می باشدكه در عروسی ها و پيروزی های جنگی با صدای زير و كشيدهتوسط

زنان خوانه می شود.در اين سرودهاز اشخاص موردنظر بويژه عروس و داماد ويا اشخاص معروف نام برده

می شود. ﴿ وچويل تو بو مده مو و بو توسيرمموقع بودادنت مو گرمسيرم ﴾.

شروه :آوازی استحزن انگيز و سوز ناك كه در زمان مرگ و يا كشته شدن و از دست دادن عزيزانتوسط

زنان بر نعش مرده خوانده می شود ودر ضمن آنصفات و ويژگيهای فرد فوت شده با اندكی غلو بازگو ميشود.

يار يار :﴿ پیكلی يا سركلی ﴾ : آواز و سرودی است حزن انگيز و حماسی و عاشقانه كه حكايت ازیأس و

نوميدی دارد وبيشتر در تنهايی وموقع غروب خورشيد به توسط مردان وبا صدای بم خوانده می شود. اين

نوع سروده ملهم از مايه های آواز دشتی است.

علاوه بر آنچه در بالا بيان شد در اين سامان﴿شاهنامه خوانی ﴾و نيز خواندن﴿خسروشيرين﴾نظامینيز

مقبوليت دارند. شاهنامه را با آوازی حماسی ، اندوه بار وبا صدایكشيده در مجالس می خوانند.به كتاب

شاهنامه نام ﴿ هفت لشكر ﴾نيز اطلاق می شود.