شعر لری همراه با معنی

دَر گـُشی صُوِ زی /

دریچه صبح را گشود

طاقت شـَوِ سیانه دی نِداشت /

دیگر نمی توانست سیاهی شب را تحمل کند

دیو شو بکنده چادرس نها وِ دَو. /

دیو شب چادرش را در آورد و فرار کرد.

بُونگِ تَک خروس مَنده مین مال /

صدای تنها خروس باز مانده آبادی

طَهنه اِی زَنه وِ کـَوگِ دَر . /

به آواز کبک دری طعنه می زد .

بِرچ اِی زَنه وِ دیر /

می درخشد از دور

برفِ سایه وَنده گـُرده کـُه. /

برفی که روی کوه سایه انداخته

جاز وَ گینه های هُشکُلو، سیا /

بوته های "جاز " و " گینه "های خشک شده سیاه

پنجه سون وِ آسمون هوا /

پنجه هایشان به طرف آسمان بلند بود

زیر هر لشگِ سون، غـَمی خـَوه. /

زیر هر شاخه آنها غمی خوابیده است .

*****

دالوی، لَوس وِ جورِ دَر چُوی /

پیر زنی که لبهایش مانند درِ چوبی

بَسه بی هَمس /

همیشه بسته بود

قـُلفِ لَو ، رَه کـَلومِ نی گـُشی /

قفل لبهایش راه کلام را نمی گشود

دَسَلِس بِوَسته بی /

دست هایش بسته بود

رَه­یِ پای جور نَین /

راه پاهای مانند نی­اش را

چُمبه زَیده بی دَمِ بُهون /

جلوی سیاه چادر چمباتمه زده بود

تی یَلِس، دُو سَوز مُهره­ی دَلو /

چشمانش مثل دو مهر سبز رنگ بزرگ

زیرِ غارِ بُرگـَلِس وِلو /

زیر غار ابروانش آویزان بود

کـُور سُوئی کِه داشت /

بینایی اندکی که داشت

رَه­ی دیرِ­ای پاهی هَمس /

همیشه به دور دست نگاه می کرد

سالیونِ آزگار /

از سالیان دور

نِشتِ کُهِ نِه­ای نِیَشت /

به قله کوه می نگریست

تا کـُرِس کِه چند سال پیش /

تا پسرش که چند سال فبل

رَهده بی شکال بیا . /

به شکار رفته بود برگردد .

هیش کـَس نَگودِسه ، حَتا قَلا /

هیچ کس حتا کلاغ به او نگفته بود

کـُر کِه رَهده دینِ نُون وِ کـُه نیا /

پسری که دنبال لقمه نانی به کوه رفته دیگر بر نمی گردد .

*****

اُو سَگُویِ زَردِ با بَفا /

آن سگ زرد با وفایی که

واغمِ هُو هید هُم صدا وُ آشنا /

با غم پیر زن آشنا و هم نواست

جای هَست، هَی خوره غَمِ هُونَه /

و به جای استخوان غم او را می خورد

مِهرَوون وُ مِهرَوون /

در نهایت مهربانی

دَسَلِ نهاده زیر پُوزِ خُوس غَمی /

دستهایش را غمگنانه زیر پوزه اش گذاشته

سَر نهاده ری هُنُو /

سرش را روی دستها نهاده

جَم بِکرده دیمِ زیر پا /

دمش را زیر پایش جمع کرده

دُوده تی یَلِس، مینِ تیلِ هَمو /

چشمانش را به چشمان پیر زن دوخته

دالُوِ خُوی کِه بی، مارو همه . /

همان پیر زنی که غمخوار همه بوده است .

ایرج شمسی زاده

دیندی گَلَه گایَلتون روز آوُم و شو واوُم

سی کَهرَه شکاللتون دی واوُم و بو واوُم

زر گز عاقلی جامِ،گایَل عُواسی¹ پامه

گاپون خونه دیندامه تا سیش و دُو واوُم

مثل تیلت مَهسُم دَست بده من دهسُم

وَغُصّه نَه وَهرَه سُم پی غُصه یَل اُو واوُم

نه سیلِ نه بارونِ،نه موج نه طیفونِ

اَرس² چش گریونِ تا سیر شنُو واوُم

وَکانَه زَنَل سیرُم ،دَم تازه گُلی گیرُم

سی دُحتَرَل ایمیرُم تا کانَه وَ نو واوُم

می چه زرِ سر داری،می کی تو سَفر داری

مَهلی³ سَر خَر داری ،تا خُم سر گُو واوُم

کُربون⁴ سرت واوُم، هَم بفتُم و هم پاوُم

دورت خُم تیناوُم، دیندات وَلو واوُم

نشمین قد و بالات،سَر مینتِ⁵ تا نُک پات

باغ گُل همّی جات تا غَرق گُلُو واوُم

مو «ایرجو»ِ نومُم، دَ مُی⁶ نیگیره دومُم

سی چاسُم⁷ و سی شومُم،تا بعد چطو واوُم

_{1-عواسی:روستای عباسی از توابع شهرستان گناوه}

_{2- ارس:اشک}

_{3-مَهلی: زیاد ،خیلی}

_{4-کُربون: قربان}

_{5- مینت:موی تو- مین:مو}

6-مُی:ماهی

_{7- چاسُم:ناهارم}

بی انصاف

ای بلـبــــــل سرحد بنشین گرمسیری

جونــــــــم سر لوم اومیه یعنی که تو دیری

انصافَ منش نی که مو وی حال خرابــــــم

قربون تو وابوم و تو سی ییک دَ بمیــــــــری

پل بور

پل

ذلم ایخوا همَی کَس کارمآبو

بنه پا سر تیم دلدارمـــــــآبو

همو لحظی قراریبو بمیــرم

پلِ بورش طناب دارمـــــآبو

پایان.

همه ایگن بهار اومیه ، سال و نویه

اما سر درویل هنی هم شلویه

کره دز نویسا من ایدشت و،صحرا

اسیر رگ و ریشه ی بنگرویه

درنگی و گوگ و تهی نی و چشمه

حروم نفس نحس کرزنگلویه

دوی سی دل دردَبارم نویسا

که مرگ َم دَ تی دردمون کشکلویه

خیا ، پیر و پیغمبری حرف مفته

دزی سربلندی ، درو آبرویه

امیدی و ای تیر و طیفه مبندیت

کلو عاقل آبییه عاقل کلویه

و دین بو مگردیت و مردی مجوریت

که کر کهخدا و دوور کیبنویه

پایان.

غزل جونی ، گلم ، حالت چطوره ؟

گلم، حـال تیی کالت چطوره؟

خشی، خوبی، گل مینا بنــوشم؟

یل بالا بلَی بــــاوینه پوشم

ولات و ایل و مالِت در چه حـالن

جوونل دیبلالِت در چه حالن ؟

بگ بینم بهـــــار ابیده صحرا

سرو ایگو هنی هم خاله زهرا ؟

هنـــیساز و نغاره و داوتی هه

من آبـــادی فقیر پاپتی هه؟

.

.

.

برای دیدن بقیه شعر به ادامه مطلب رجوع کنید...

برای عشق

براي عشق تمنا كن ولي خار نشو.
براي عشق قبول كن ولي غرورت را از دست نده.
براي عشق گريه كن ولي به كسي نگو.
براي عشق مثل شمع بسوز ولي نگذار پروانه ببينه.

براي عشق پيمان ببند ولي پيمان نشكن.

براي عشق جون خودتو بده ولي جون كسي رو نگير.

براي عشق وصال كن ولي فرار نكن.
براي عشق زندگي كن ولي عاشقانه زندگي كن.
براي عشق بمير ولي كسي رو نكش.
براي عشق خودت باش ولي خوب باش.